بدن ما مجهز به واکنش‌هایی اتوماتیک نسبت به محیط اطراف است. این واکنش‌ها به بدن کمک می‌کنند که به نحو بهینه در مواجهه با محیط عمل کند. برای مثال، بدن ما دمای خود را در رنجِ دماییِ محدودی نگه می‌دارد، اگرچه رنج دمای محیط به شدت تغییر می‌کند. مثال دیگری از واکنش‌های اتوماتیک و فوق العاده‌ی بدن نسبت به محیط، همین پاسخ جنگ یا گریز است.

بنابراین می‌توان گفت که تعریف استرس از دیدگاه علم فیزیولوژی، محرکی است خطرناک (و یا بالقوه خطرناک). در تحقیقی وندر، شرمن، و لوسیانو (۲۰۰۱)، بیان کردند که “این محرک‌ها شامل موقعیت‌های بی‌شماری می‌شوند؛ از جمله آسیب‌های فیزیکی، قرار گرفتن به مدت طولانی در سرما، فعالیت‌های بدنیِ سنگین به مدت طولانی، عفونت‌ها، شوک، کم شدنِ منابعِ اکسیژن، بی‌خوابی، درد، ترس، و سایر استرس‌های عاطفی.”

مستقل از اینکه استرس، فیزیکی یا عاطفی باشد، واکنش بدن ما به آن یکسان است. در شرایط استرس، قشر بیرونیِ غدد فوق کلیوی شروع به ترشح هورمونی به نام کوریتیزول (Cortisol)، و فعالیت سیستم عصبیِ سمپاتیک افزایش پیدا می‌کند. نتیجه‌ی این دو رویداد در بدن، ترشح هورمونی به نام اپینفرین (epinephrine) در بخشی از غدد فوق کلیوی است. معمولا به جز انسولین، ترشح سایر هورمون‌ها نیز در بدن افزایش پیدا می‌کند – اما ترشح انسولین کم می‌شود.

واکنش سیستم عصبیِ سمپاتیک در این شرایط را پاسخ جنگ یا گریز می‌نامند، زیرا اثرات فیزیکیِ آن ما را قادر می‌سازد که در مواجهه با شرایط استرس، یا بجنگیم یا فرار کنیم.

علت هم از این قرار است …

اثرات اصلیِ افزایش فعالیت‌های سمپاتیک، شامل ترشحِ هورمونِ اپینفرین است. ترشح این هورمون برای بدن، حکمِ راهنمایی را دارد برای مواجهه با شرایط اورژانسی – یعنی شرایطی که به نوعی افزایش فعالیت‌های بدن و احتمال آسیبِ بدنی وجود دارد.” (وندر، شرمن، و لوسیانو، ۲۰۰۱، صفحه ۷۳۰). به بیانِ دیگر، پاسخ جنگ یا گریز به بدن کمک می‌کند که سطح فعالیت‌هایش را افزایش داده و در صورت بروز آسیب بدنی عملکرد مناسبی نشان دهد.